از آن جا که امامت و شخص امام، جایگاه بسیار رفیعی در اعتقادات دارند، به همین خاطر اگر مدعیان دروغین در همان ابتدای کار، ادعای امامت خود را مطرح نمایند، شانس بسیار کمی خواهند داشت. مخاطبی که هنوز جذب تشکیلات فرقه‌های مدعیان دروغین نشده، اگر بشنود رهبر این فرقه، ادعای امامت دارد، با شنیدن این ادعا به احتمال زیاد، متوجه باطل بودن تبلیغات آنان خواهد شد و به اصطلاح این مرغ از دام آن‌ها خواهد پرید.
با دقت در شیوه‌ی کار فرقه‌هایی که توانسته‌اند پیروانی برای خود دست و پا کنند متوجه این نکته خواهیم شد که رهبران این فرقه‌ها در همان ابتدا، انتهای کار را نشان نداده و نمی‌دهند. به عنوان مثال در آغاز دعوت، مخاطب خود را این گونه جذب می‌کنند که آیا خبر داری که سفیر و فرستاده امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) آمده است؟! آیا به علائم ظهور دقت کرده‌ای که بیشتر آنان واقع شده است؟! آیا می‌دانی که ظهور اتفاق افتاده و امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف)، نماینده و سفیر خود را فرستاده‌اند؟!
عباراتی از این دست را با چند روایت که عموماً یا تقطیع و بُرش خورده یا این که از منابع و کتاب‌های دشمنان و مخالفین شیعه است، همراه کرده و به جان مخاطب کم اطلاع می‌اندازند. مخاطب داستان ما که متوجه تَردستی و چشم‌بندی مبلغین این فرقه‌ها نیست، ممکن است این سم کشنده را به عنوان آب گوارا بنوشد.
وقتی محبت مدعی دروغین وارد قلب مخاطب شد و این شخص بدون این که اطلاعی از مبانی دینی داشته باشد، سر سفره چنین فرقه‌ای نشست، تقریبا دیگر کار تمام است! محبت دشمن خدا و دشمن امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) که همین مدعی دروغین داستان ما باشد با محبت خدا و امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) در یک جا و در یک قلب با هم جمع نمی‌شوند. خاصیت چنین محبتی این است که انسان را کور و کر می‌کند: حُبُّكَ لِلشَّيْءِ يُعْمِي وَ يُصِمُّ[1] دلبستگي‌ات به چيزى تو را از ديدن و شنيدن عيوب آن كور و كر مي‌سازد.[2] خاصیت دیگر این محبت، آن است که خداوند متعال ابا دارد و به چنین شخصی، توفیق توبه عنایت نمی‌فرماید! رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم فرمودند: أَبَى اللَّهُ لِصَاحِبِ الْبِدْعَةِ بِالتَّوْبَةِ. قِيلَ يَا رَسُولَ اللَّهِ وَ كَيْفَ ذَاكَ؟ قَالَ إِنَّهُ قَدْ أُشْرِبَ قَلْبُهُ حُبَّهَا.[3] خداوند متعال امتناع دارد به بدعتگذار توفیق توبه عنایت بفرماید. محضر مباركش عرض شد: يا رسول اللَّه چرا چنين مىباشد؟ فرمودند: زيرا محبّت و وابستگى به بدعت در قلبش رسوخ كرده.[4]
اگر اندکی با فرقه‌ها و پیروان آن‌ها گفتگو داشته باشید، به خوبی این موضوع را با تمام وجود لمس خواهید کرد. گاهی دیده می‌شود فردی که جذب تشکیلات فرقه‌ها شده اگر ببیند رهبر آن فرقه حتی ادعای خدایی نیز کرده باشد، باز هم حاضر نیست دست از پیروی چنین شخصی بردارد! به عنوان مثال، میرزا علی‌محمد شیرازی که ابتدا خود را باب امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) و واسطه بین مردم و حضرت معرفی کرده بود، در پایان کار خود را همان ذات خدا می‌نامید و می‌گفت: «إنَّ عَلیِّاً قَبلَ نَبیل ذاتُ اللهِ وَ کَینُونیَّتُهُ![5]» همانا علی قبل نبیل [= علی محمد] ذات خدا بلکه خودِ خداست!!! هستند افرادی که با گذشت بیش از 200 سال همچنان پیروی فرقه بابیه هستند با این که از وجود چنین ادعاهایی نیز کاملا مطلع هستند!
[1] من لا يحضره الفقيه / ج4 / 380 / و من ألفاظ رسول الله ص الموجزة التي لم يسبق إليها ….. ص : 376
[2] ترجمه من لا يحضره الفقيه، ج6، ص: 318
[3] علل الشرائع / ج2 / 492 / 243 باب العلة التي من أجلها لا يقبل توبة صاحب البدعة ….. ص : 492
[4] علل الشرائع / ترجمه ذهنى تهرانى / ج2 / 577 / باب دويست و چهل و سوم سر پذيرفته نشدن توبه بدعتگذار در دين ….. ص : 577
[5] لوح هیکل الدین، صفحه‌ی 5